Το πρωτοσέλιδο της ThessNews – Περίγελος και Ψέματα

Η κατάσταση με τον ΟΑΣΘ δεν πάει άλλο! Πόσες φορές, σε πόσα ρεπορτάζ, σε πόσα δημοσιεύματα έχουμε αναφέρει την ίδια έκφραση; Κι όμως! Όλο αυτό το διάστημα τίποτα δεν έχει αλλάξει…

 

Ο κόσμος διαμαρτύρεται, φωνάζει, ξεσπά σε οδηγούς και social media αλλά οι υπεύθυνοι του κρατικού ΟΑΣΘ το μόνο που κάνουν είναι να επιτίθενται στους δημοσιογράφους και να παρουσιάζουν μια εικόνα που δεν είναι πραγματική.

Στο πλευρό των πολιτών στάθηκαν το Ράδιο Θεσσαλονίκη και η ThessNews με το μοναδικό όπλο που διαθέτουν, το ρεπορτάζ και την παρεμβατικότητά τους, δίνοντας τον αγώνα μήπως και αλλάξει κάτι. Έξι δημοσιογράφοι του ραδιοφώνου και της εφημερίδας επιβιβάστηκαν σε λεωφορεία του ΟΑΣΘ και μεταφέρουν την… απολαυστική εμπειρία τους.

 

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ ΕΓΓΕΡΣ
Μητρόπολη των Βαλκανίων
και άλλα κουραφέξαλα…

Πλήθος κόσμου, αναμονή που σπάει νεύρα, χαλασμένη τηλεματική, αστικά που πρέπει να παστωθείς, βρωμιά, ξεχαρβαλωμένα λεωφορεία που δεν έρχονται ποτέ και όταν έρθουν δεν χωράς να μπεις και περιμένεις το επόμενο με την ευχή να τα καταφέρεις… Ένας Γολγοθάς για το αυτονόητο!

Αυτές οι  εικόνες και αυτά τα συναισθήματα κατακλύζουν τους Θεσσαλονικείς στις στάσεις του ΟΑΣΘ, του μοναδικού μέσου μαζικής μεταφοράς που εξυπηρετεί τους πολίτες και τους επισκέπτες της πόλης εδώ και δεκαετίες.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

8.15 το πρωί επιχειρώ να κατέβω στο κέντρο. Φτάνω στη Βασιλίσσης Όλγας στη στάση Γεωργίου… Κοιτάω με αγωνία την τηλεματική και διαπιστώνω ότι το αστικό με τον αριθμό 6 που με εξυπηρετεί θα με υποχρεώσει να περιμένω 23 ολόκληρα λεπτά!

«Είναι πολλά…» σκέφτομαι, «ας πάρω κάποιο άλλο για να φτάσω στην ώρα μου». Εσύ είσαι που το λες; Τα λεωφορεία έρχονται τόσο γεμάτα που όταν ανοίγουν οι πόρτες ήδη ξεχειλίζουν από τον κόσμο που είναι μέσα.

Δεν επιχειρώ καν να μπω. Η ώρα περνά, η αναμονή αυξάνεται, ο κόσμος πληθαίνει. Περιμένω πάλι το επόμενο, με αποτέλεσμα να μπω σε λεωφορείο τρία τέταρτα μετά! Όμως κι αυτό το λεωφορείο αρχίζει να γεμίζει ασφυκτικά. Είναι πρωί, όλοι θέλουν να πάνε στις δουλειές τους. Ουδείς κατεβαίνει, όλο και περισσότεροι ανεβαίνουν…
Και θα στριμωχτούμε όλοι, γιατί πολύ απλά ξέρουμε τι σημαίνει να περιμένεις το επόμενο λεωφορείο που μπορεί να μην έρθει καν στην ώρα του.

Οι συνθήκες εντός του οχήματος άθλιες! Δεν λειτουργεί το καλοριφέρ -γιατί να λειτουργεί άλλωστε, από τόσο κόσμο που έχει μέσα, ζεσταίνει ο ένας τον άλλο με την αναγκαστική επαφή και τα χνώτα…
Κάποια παράθυρα δεν κλείνουν, ο χώρος αρχίζει να μειώνεται δραματικά, δεν μπορείς να αναπνεύσεις…

Νιώθεις τα απότομα φρεναρίσματα, δεν έχεις από που να πιαστείς απλά πέφτεις στον μπροστινό σου, αυτός στον επόμενο και πάει λέγοντας. Κάπως έτσι διασχίζουμε την Όλγας με το λεωφορείο να μπαινοβγαίνει στην λεωφορειολωρίδα, επειδή είναι κατειλημμένη σε πολλά σημεία από παρκαρισμένα αυτοκίνητα…
Κάποιοι είναι  ακόμη πιο θρασείς: διπλοπαρκάρουν πάνω στη λεωφορειολωρίδα!

Κάπως έτσι φτάνει ο καθένας στον προορισμό του. Ώρα 9.20 και είμαστε ήδη ταλαιπωρημένοι, έχοντας χάσει την αξιοπρέπεια μας μέσα στο μοναδικό μέσο μαζικής μεταφοράς της πόλης, εν έτει 2019, στην προσπάθεια να πάμε στη δουλειά μας…
Κάπως έτσι χάνονται το πρωινό μας χαμόγελο και η όρεξη για μία παραγωγική μέρα. Σκύβουμε το κεφάλι και απλά συνεχίζουμε…

 

ΜΑΡΙΑ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ
Η κατάντια μιας πόλης
πάνω σε 10 ρόδες

Όχι, δεν αξίζει στη Θεσσαλονίκη αυτή η συγκοινωνία. Δεν της αξίζει! Δεν αξίζει σε μας που χρησιμοποιούμε για τις μετακινήσεις μας τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ. Δεν αξίζει στους επισκέπτες της «πρωτεύουσας των Βαλκανίων»…

Στριμωγμένη μέσα στη σιδερένια ντροπή της Θεσσαλονίκης με τις 10 ρόδες, αναπολώ ώρες-ώρες τις στιγμές αναμονής πριν 20 χρόνια, στις στάσεις του ΟΑΣΘ. Που ανέβαινες στο λεωφορείο χωρίς να σπρώξεις, που δεν ήθελες να φωνάζεις βοήθεια…
Και πριν 10 χρόνια ήταν καλά. Ανθρώπινα. Με φυσιολογική συχνότητα δρομολογίων, με λεωφορεία σε καλή κατάσταση.

Ύστερα ήρθε η κρίση. Όλο και περισσότεροι άφηναν τα αυτοκίνητα τους μια για πάντα και επέλεγαν τα λεωφορεία για τις μετακινήσεις τους. Λογικό. Γλιτώνεις χρήμα και άγχος. Τι γίνεται όμως όταν με την αύξηση των επιβατών έχουμε και μείωση των λεωφορείων; Όταν ο στόλος αρχίζει να καταρρέει; Όταν ακυρώνονται δρομολόγια; Όταν οι επιβάτες πρέπει να περιμένουν με τις ώρες το δρομολόγιο ή να ποδοπατηθούν μέσα στο λεωφορείο για να πάνε στη δουλειά τους;

Όταν μάνες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι και άνθρωποι με κινητικά προβλήματα δεν εξυπηρετούνται; Όταν θέλεις να ενημερωθείς, να κάνεις καταγγελία γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση αλλά δεν ξέρεις πού;
Τότε, αλλάζουν όλα.

Τότε γίνεται απο-ιδιωτικοποίηση του ΟΑΣΘ και ακολουθεί το χάος. Και ναι, όλο το επιβατικό κοινό κατανοεί πως υπήρχαν και υπάρχουν προβλήματα. Πως πρέπει να γίνει έλεγχος στα οικονομικά του Οργανισμού και να επιβληθούν και ποινές για τις ατασθαλίες των παρελθόντων ετών.

Μέχρι τότε όμως τι θα γίνει; Θα περιμένουμε στη… στάση το λεωφορείο; Θα περιμένουμε να λειτουργήσει η τηλεματική; Θα ακυρώνουμε το ραντεβού με τον γιατρό; Θα καθυστερούμε στη δουλειά ή θα πληρώνουμε ταξί; Η αγανάκτηση έχει χτυπήσει κόκκινο κι αυτό είναι εμφανές. Αν καταφέρεις να μπεις σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ τότε θα διαπιστώσεις ότι με το παραμικρό γίνεται καβγάς.

«Κλείσε το τηλέφωνο. Μας ζάλισες». «Πρόσεχε, με πάτησες». «Πού πας; Δεν χωράς. Πάρε το επόμενο». Κι άλλες φορές πάλι, η ανησυχητική… σιωπή. Που ξέρεις ότι κάτι θα συμβεί και θα γίνει το «μπαμ» ή που δεν έχεις πια τι να πεις για την κατάντια του ΟΑΣΘ. Που χαίρεσαι επειδή κατάφερες να μπεις στο λεωφορείο και προσεύχεσαι να μην σταματήσει λόγω μηχανικής βλάβης. «Μέρα είναι θα περάσει…», σκέφετσαι.
Ξέρεις όμως πως δεν ζεις «στην πρωτεύουσα των Βαλκανίων». Πως όλο αυτό δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο κι ελπίζεις να αντέξουν οι 10 ρόδες. «Κι αύριο; Έχει ο Θεός».

 

 

ΘΕΟΔΩΡΑ ΚΑΡΑΚΙΟΥΛΑΧ

Ένα τέρας στην πόλη

Το τέρας της πόλης βρυχάται. Το βλέπω να πλησιάζει από μακριά. Τα κίτρινα γράμματα στο πάνω μέρος αναβοσβήνουν απειλητικά. Ο βρυχηθμός του παρασύρει τον θόρυβο των αυτοκινήτων, τις κόρνες, το φορτηγό που παλεύει να παρκάρει παραδίπλα, τις φωνές του ταξιτζή που μαλώνει για τη θέση στάθμευσης, τις φωνές των παιδιών από το διπλανό σχολείο.
Ένας τελευταίος ερευγμός βγαίνει από τα σπλάχνα του πριν αρχίσουν οι στριγκλιές των φρένων να προσεγγίζουν την κακομοιριασμένη στάση του λεωφορείου.
Ήρθε, επιτέλους, έπειτα από 38 λεπτά! Τόση αναμονή για ένα τέρας;
Πανικός ποιος θα προλάβει να μπει μέσα του. «Περάστε πιο μέσα, δεν χωράμε!», ανυπομονώ να νιώσω στο μεγαλείο της όλη τη ντροπιαστική διαδικασία να μετακινείται κάποιος με αστικό λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη.
Ο ψηλός νεαρός, με τα ακουστικά στα αυτιά, κρατά με το ένα χέρι τη χειρολαβή και με το άλλο κοιτάζει στο κινητό του. Τα πόδια του αν και καρφωμένα στο γλιτσιασμένο πάτωμα δεν τον συγκρατούν καθώς οι απότομοι ελιγμοί του λεωφορείου τον πετούν δεξιά και αριστερά.
Η ηλικιωμένη κυρία ακριβώς από πίσω του προσπαθεί να στριμώξει στο κάθισμα την τροφαντή σιλουέτα της μαζί με τα ψώνια από τη λαϊκή, ζουλώντας τη σακούλα με τα πράσα, των οποίων οι άκρες αγγίζουν το πρόσωπο μιας άλλης κυρίας που κρατιέται από την τσάντα της παραδιπλανής.
«Πάτε πιο μέσα, δεν χωράμε!». Που να πάμε; Έχω κολλήσει σαν βδέλλα πάνω στην κυρία που με κοιτά έντρομη και σχεδόν αγκαλιάζει τον ψηλό νεαρό ενώ σε κλάσματα δευτερολέπτου αισθάνομαι τα χέρια ενός άλλου κυρίου να με αγγίζουν. Η φρίκη του αστικού λεωφορείου!
Λίγο αέρα… Με το ένα χέρι κρατώ σφιχτά την τσάντα μου ενώ το άλλο ψάχνει μάταια ελεύθερη χειρολαβή. Ξαφνικά πέφτω πάνω στον κύριο, έπειτα από το απότομο φρενάρισμα του οδηγού. Αδιαμαρτύρητα μου χαμογελά. Δεν μπορώ να χαμογελάσω εγώ, όμως… Διότι δέχομαι επίθεση από μια ορμητική δυσοσμία που εκστομίστηκε από τα άδυτα του δικού του κόσμου και πλημμύρισε τα 0,25 τ.μ. του δικού μου.
«Θέλω να κατέβω» ακούω από δίπλα την κυρία με τα πράσα. Που θα πας, καλή μου; Για να φτάσεις την έξοδο υπάρχουν 10 μέτρα «πνιγμένα» με κόσμο. Δεν χωράμε, λέμε!
Δεν γίνεται, θα κατέβω… Θα το πάω με το πόδι… «Με συγχωρείτε, θέλω να κατέβω». Θα προλάβω; Το τέρας συνεχίζει να βρυχάται…
Αίφνης, τα πάντα σταματούν. Κοιταζόμαστε μεταξύ μας (όπως είμαστε, μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε…). Ακούμε την φωνή του οδηγού: «Το δρομολόγιο σταματά εδώ. Το λεωφορείο χάλασε»!
Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε που χάλασε, ούτε που άργησε, ούτε που αγανακτισμένοι πολίτες προτιμούν να κατέβουν από το να χάσουν την αξιοπρέπεια τους για μια μετακίνηση με το λεωφορείο του ΟΑΣΘ.
Είναι η μοναδική μας επιλογή με μέσο σταθερής τροχιάς στην πόλη της Θεσσαλονίκης και είναι αναξιόπιστη. Τα απομεινάρια του μηχανοκίνητου στόλου του ΟΑΣΘ έχουν καιρό που έπαψαν «να πνέουν τα λοίσθια». Πλέον παρασιτοβιούν εις βάρος των πολιτών. Μας εμπαίζουν καθημερινά, με μια συνθήκη που εκθέτει εργαζόμενους και επιβάτες. Το τέρας του ΟΑΣΘ βρυχάται καθημερινά και ξερνάει πάνω μας όλη την κακοδιαχείριση και την πολιτική σκοπιμότητα των τελευταίων ετών.

 

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Εμείς οι «ΟΑΣΘματικοί»

Το ξυπνητήρι χτυπάει στις οχτώ. «Ντριννννν»! Και ξανά:  «Ντριννννν»! Έχω στο μυαλό μου να πάρω ένα καλό πρωινό στα γρήγορα πριν μπω στην μάχη της μετακίνησης. Βλέπετε, είμαι από τους άτυχους που προσπαθούν να φτάσουν στο χώρο εργασίας τους με την αστική συγκοινωνία της Θεσσαλονίκης. Παίρνω μία βαθιά ανάσα να γεμίσει οξυγόνο ο πνεύμονας μου, γιατί το έχουμε ανάγκη όλοι εμείς οι «ΟΑΣΘματικοί» και ξεκινώ κατεβαίνοντας την οδό Μιαούλη.
Περπατάω βιαστικά, γιατί ποιος ξέρει άραγε τι ώρα θα περάσει και σήμερα το λεωφορείο. Καλύτερα να είμαι πιο νωρίς στη στάση και να περιμένω, από το να το χάσω την τελευταία στιγμή, βλέποντας εντελώς απογοητευμένος τον οδηγό να κλείνει τις πόρτες, επιδεικτικά και με ύφος νικητή!  Περιμένω, λοιπόν, το λεωφορείο 3Κ στη στάση: «Λαογραφικό Μουσείο». Επί της παραλίας.
Προ δύο μηνών, έπαιρνα το συγκεκριμένο αστικό από την οδό Δελφών, αλλά για «το καλό της υγείας μας» ο Οργανισμός αποφάσισε να μας βάλει να κατεβαίνουμε μέχρι την παραλία, καταργώντας τη γραμμή από την περιοχή μας. Γιατί; Γιατί μπορεί…
Ουφ! Ωραία έφτασα πρόλαβα και σήμερα. Κοιτάζω τον φωτεινό πίνακα που διαθέτει η στάση και βλέπω ότι το λεωφορείο θα περάσει σε 16 λεπτά. Εντάξει, δεν είναι και πολύ, ένα ακαδημαϊκό τέταρτο και ένα λεπτάκι παραπάνω. Άλλωστε, όλοι όσοι διαθέτουν εφηβικές νοοτροπίες στην ανάληψη ευθυνών έχουν δικαίωμα να κάνουν χρήση ακαδημαϊκών προνομίων.
Βλέπω από μακριά το λεωφορείο και σκέφτομαι «ωραία, να μπω μέσα να σταματήσω και να κρυώνω…» γιατί πραγματικά φυσούσε αρκετά στην παραλία και τα αυτιά μου κοντεύουν να «σπάσουν». Το λεωφορείο σταματά στη στάση και –εννοείται- είναι ήδη γεμάτο! Έτσι αρχίζουμε να σπρώχνουμε! Έι ωπ, έι ωπ! Λίγο σπρώξιμο από δω, λίγο σπρώξιμο από ’κει, να χωρέσει και η τσάντα μου.
«Καλέ, προχωρήστε λίγο πιο μέσα», φωνάζει μία κυρία.
«Άντε, ζώα!» ακολουθεί ένας… κύριος.
Δεν μιλώ, απλώς προσπαθώ να πιέσω για να χωρέσω τελευταία στιγμή. Να στριμωχτούμε λίγο παραπάνω, να σαρδελοποιηθούμε, δεν μας ενοχλεί τίποτα, αρκεί να μπούμε στο λεωφορείο. Πρέπει να πάμε στη δουλειά μας, βλέπετε, είμαστε τόσο… παράλογοι. Το λεωφορείο με τα χίλια ζόρια ξεκινά. Όμως τα χίλια ζόρια μάλλον… είμαστε εμείς γιατί αποτελούμε ζόρι για τον ΟΑΣΘ όπως φαίνεται!
Το λεωφορείο κινείται προς το ΙΚΕΑ. Σε κάθε στάση κατεβαίνουμε όλοι και ανεβαίνουμε πάλι, ώστε να διευκολυνθεί η επιβίβαση και η αποβίβαση! Αυτό γίνεται περίπου δεκαπέντε φορές μέχρι -επιτέλους- να φτάσουμε στο ΙΚΕΑ. Ζαλισμένοι, ιδρωμένοι, βρώμικοι, ταπεινωμένοι και αμίλητοι!
Το χειρότερο απ’ όλα αυτά είναι το «αμίλητοι», γιατί νιώθουμε ανήμποροι να τα βάλουμε με το τέρας του Οργανισμού. Δεν μιλάμε. Υπομένουμε αυτήν την ταπείνωση, αυτόν τον εξευτελισμό τον οποίο πληρώνουμε και με ένα ευρώ.
Εντάξει, με ένα ευρώ τι καλύτερο θα θέλατε; Αν δεν σου αρέσει, να πάρεις ταξί. Λογικό;

 

 

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΝΑΡΙΤΙ
Καθημερινή «οδύσσεια»

Μετακινούμαι καθημερινά με λεωφορεία του ΟΑΣΘ για να πάω στη δουλειά μου. Είμαι κάτοικος Ωραιοκάστρου και χρησιμοποιώ την γραμμή 56, που καλύπτει την απόσταση Τ.Σ. Ωραιοκάστρου-Ν.Σ. Σταθμός και αντίστροφα. Κατεβαίνω πρωί, ανεβαίνω μεσημέρι.
Το πρωί στο Ωραιόκαστρο τα λεωφορεία είναι ασφυκτικά γεμάτα. Πολλοί άνθρωποι, όπως κι εγώ, καθυστερούν να φτάσουν στις δουλειές τους γιατί δεν… χωρούν στο αστικό. Το λεωφορείο γεμίζει από τις πρώτες στάσεις. Όταν φτάσει (μετά από 25 λεπτά αναμονής τουλάχιστον…) στη στάση «Δημαρχείο Ωραιοκάστρου» (εκεί ανεβαίνω εγώ), είναι γεμάτο. Πρόκειται για την ένατη στάση από τον τερματικό σταθμό Ωραιοκάστρου προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Δεν θυμάμαι στις ώρες από τις 7.30 το πρωί έως τις 10 να είχε λιγότερα από 10 άτομα να περιμένουν.
Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τι συμβαίνει στην συνέχεια, όταν το λεωφορείο είναι γεμάτο από το Παλαιόκαστρο, πριν από την ένατη στάση του και στις επόμενες στάσεις να περιμένουν μόνιμα τουλάχιστον 10 άτομα.
Ο κόσμος μέσα στο λεωφορείο είναι στριμωγμένος, ο ένας πάνω στον άλλον. Οι επιβάτες δίνουν «μάχη» να κρατηθούν όρθιοι και το γεγονός ότι ανασαίνουν υπ’ αυτές τις συνθήκες πρέπει να τους… ικανοποιεί. Ένας πραγματικός χαμός. Φυσικά, κανείς δεν χτυπάει εισιτήριο! Για να φτάσεις στο μηχάνημα έκδοσης ή επικύρωσης πρέπει να διαθέτεις ικανότητες… Ταρζάν. 
Τελειώνοντας τη δουλειά μου, γύρω στις 3 το μεσημέρι, από το κέντρο της πόλης κατευθύνομαι προς τον Ν. Σιδηροδρομικό Σταθμό, ώστε να πάρω το 56 για να επιστρέψω σπίτι μου. Αρκετός κόσμος περιμένει κι εκεί. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, κυρίως εργαζόμενοι και φοιτητές. Κάποιοι πιο «ταλαιπωρημένοι» για να βρουν μια θέση στο λεωφορείο, πηγαίνουν στην τελευταία στάση πριν τον Σταθμό όπως επιστρέφει από Ωραιόκαστρο, για να εξασφαλίσουν θέση και να καθίσουν. Οι υπόλοιποι, που περιμένουν στον Σταθμό, «παλεύουν» να χωρέσουν.
Η συγκεκριμένη γραμμή δεν έχει επιβάτες μόνο από το Ωραιόκαστρο, διότι το αστικό διασχίζει ολόκληρη την οδό Λαγκαδά. Το μεσημέρι τα πράγματα είναι ακόμα πιο βάναυσα! Μετά την κούραση στη δουλειά έρχεται «το χτύπημα κάτω από τη μέση» από τον ΟΑΣΘ.

 

Τον τελευταίο μήνα, το λεωφορείο έμεινε στη μέση του δρόμου, λόγω βλάβης, δύο φορές. Την πρώτη φορά, σε 15’ ήρθε άλλο για να παραλάβει τους επιβάτες. Την δεύτερη, ο Οργανισμός αποφάσισε να μην στείλει άλλο λεωφορείο. Οι επιβάτες, που έμειναν στον δρόμο, περίμεναν ώρα για να έρθει το επόμενο βάσει προγράμματος δρομολογίων. Πέρασε πάνω από μισή ώρα! Ήταν γεμάτο και από τους 60 περίπου που περιμέναμε κατάφεραν να ανεβούν μόλις δέκα! Οι υπόλοιποι; «Υπερωρίες»…

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι με κουράζει περισσότερο στην καθημερινότητα μου. Οι υποχρεώσεις μου ή το 56;

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΥΡΜΑΤΣΗΣ
Γιατί τέτοια ξεφτίλα;

Χρησιμοποιώ τον ΟΑΣΘ ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια παίρνοντας τη μηνιαία κάρτα απεριόριστων διαδρομών. Θα την κόψω. Εκτιμώ ότι δεν χρειάζεται. Δεν με εξυπηρετεί πια ο ΟΑΣΘ. Δεν με εξυπηρετεί να περιμένω 20-25 λεπτά για να έρθει το λεωφορείο με το οποίο φεύγω από το σπίτι (31, «Βούλγαρη-ΚΤΕΛ»). Δεν είναι δυνατόν να θέλω να επιστρέψω σπίτι μου και τα λεωφορεία, το ένα μετά το άλλο που περνούν από την Εγνατία, να είναι γεμάτα. Να μην μπορείς καν να ανέβεις!

Στο πλαίσιο του ρεπορτάζ, ξεκίνησα από την αφετηρία της Βούλγαρη για να φτάσω, με ανταπόκριση, στο τέρμα Σταυρούπολης και να επιστρέψω. Πήγα σχεδόν 8 παρά 20 το πρωί. Λεωφορείο πουθενά. Στην αρχή είμαστε 3-4 άτομα που περιμένουμε. Κάθε λεπτό που περνά αυξανόμαστε. Όταν το λεωφορείο εμφανίζεται, γύρω στις 8(!), είμαστε ήδη καμία 20αριά άτομα. Το λεωφορείο έρχεται, αλλά ο οδηγός φεύγει! Πάει στο Σταθμαρχείο. Χαλαρά. Μένουμε αλλά 5 λεπτά να περιμένουμε, εντός λεωφορείου αυτή τη φορά. Ευτυχώς. Με ανοιχτές τις μηχανές για να ζεσταινόμαστε…

Όταν επιτέλους ξεκινάμε, ελάχιστες είναι οι κενές θέσεις. Γεμίζουν στην πρώτη στάση. Στη δεύτερη έχουμε αρκετούς όρθιους. Στην τρίτη είμαστε ήδη πολλοί. Στις στάσεις δεν περιμένουν 5-10 άτομα αλλά πολλοί παραπάνω αφού το λεωφορείο περνά ανά 25-30 λεπτά.

Τέταρτη στάση στο Ιπποκράτειο και είμαστε ασφυκτικά γεμάτοι. Πόσες φορές έχω δει τον τελευταίο καιρό ασθενείς να μην μπορούν να ανέβουν στο λεωφορείο… Δεν συζητώ για οικογένεια με καροτσάκι και παιδί…. Στενοχώρια αρχικά και μετά αγανάκτηση. Ε, όχι! Δεν μας αξίζει αυτό.

Δηλαδή ή θα έχουμε έναν κρατικοδίαιτο ιδιώτη, τους «κολλητούς» που έπαιρναν την κρατική χρηματοδότηση στα ύψη και μας έβαζαν μηχανήματα χωρίς ρέστα ή θα έχουμε τον κρατικό ΟΑΣΘ όπου κόβεται η κρατική δαπάνη και την ίδια ώρα ρημάζει ο στόλος και ξεφτιλίζονται οι επιβάτες;

Δυστυχώς και στις δύο καταστάσεις οι εργαζόμενοι ήταν πάντα με το σύστημα. Με την ηγεσία, τη διοίκηση. Ποτέ με τον κόσμο. Ζητούσαν την κατανόηση των πολιτών όταν έκαναν επίσχεση εργασίας για τα δεδουλευμένα τους αλλά δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ όταν αυξανόταν το κόμιστρο του εισιτηρίου για να μείνουν στο ίδιο ύψος τα κέρδη των μετόχων. Δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ όταν σχεδιάστηκε να μπουν μηχανήματα που δεν θα δίνουν ρέστα. Που θα κλέβουν, δηλαδή, τους πολίτες. Δεν είπαν τίποτα. Και πάλι τώρα, που οδηγούν σαράβαλα, πάλι δεν μιλάνε. Προστάτες πάντα τους ίδιου καθεστώτος που απλά αλλάζει πρόσωπα και πολιτικές.

Για να κλείσω με την εμπειρία μου, η άνοδος προς τη Σταυρούπολη ήταν εξαιρετική. Η αλήθεια είναι ότι τη δυσκολία στη διαδρομή που κάνει η γραμμή «27» την αντιμετωπίζει κανείς  μόνο όταν κατεβαίνει τη Λαγκαδά. Αλλά τα λεωφορεία είναι μέσα διαλυμένα. Ταπετσαρίες, καθίσματα, σπασμένα πλαστικά, βίδες που λείπουν. Όλα ξεχαρβαλωμένα. Αύριο-μεθαύριο το λεωφορείο που ήμουν θα πάρει φωτιά. Όπως πήρε κάποιο άλλο την επόμενη μέρα. Είναι νομοτελειακό.

http://www.thessnews.gr/article/123174/o-perigelos-tou-oasth